Zachód słońca nad Eysturoy
Zdjęcia, które wykonałem podczas zimowej podróży na Wyspy Owcze są owocem kilku tygodni przygotowań, dziesiątek godzin analizy pogody na archipelagu i przejechania prawie 1000 kilometrów w ciężkich zimowych warunkach. Nikt nie powiedział, że fotografia krajobrazowa to łatwa dziedzina. Warto jednak poświęcić czas i zaangażować się w projekt, ponieważ efekty mogą być zaskakujące.
Na Wyspach Owczych szczęśliwie wylądowałem pomimo trudności przed i w trakcie lądowania. Warunki były na tyle niesprzyjające, że konieczne było kilkukrotne okrążenie archipelagu w oczekiwaniu na dogodne warunki. Lądowanie w burzy śnieżnej przy silnym wietrze nie należało do przyjemnych, ale na ziemi czekała nagroda - zorza polarna. Pierwszy kontakt z zorzą był krótki, ale wynagrodził trudy podróży. Cóż za początek pobytu!
Viðareiði
Tórshavn
Viðareiði
Fossa
Śnieg na Wyspach Owczych zwykle pojawia się epizodycznie i znika po kilkunastu godzinach. Tegoroczna zima zaskoczyła mnie, mieszkańców, jak i lokalnych drogowców. W niektórych miejscach zalegało pół metra białego puchu, drogi często były nieodśnieżone, a mieszkańcy z którymi rozmawiałem zgodnie twierdzili, że takiej zimy nie pamiętają. Znane mi krajobrazy, które miałem okazję fotografować latem zaskakiwały na każdym kroku.
Wspomniane warunki znacząco zmodyfikowały plan na fotografowanie Wysp Owczych. Musiałem zrezygnować z odwiedzenia zachodniego wybrzeża - porywisty wiatr przekraczający 120km/h i wysokie fale osiągające 14 metrów stwarzały realne zagrożenie, a że bezpieczeństwo traktuję priorytetowo - skupiłem się na północy archipelagu.
Klakkur - widok na wyspę Kunoy i Kalsoy
Zmodyfikowany przez pogodę plan udało się zrealizować z nawiązką. W cudownych, zimowych warunkach odwiedziłem Saksun z domkami krytymi trawą, Tjornuvik z czarną plażą, Viðareiði - najbardziej na północ położoną osadę czy stolicę Wysp Owczych - Tórshavn. Znane mi miejsca, wielokrotnie odwiedzane letnią porą okazały się być jeszcze bardziej tajemnicze i pociągające. Śnieg sprawił, że zdjęcia przywiezione z Wysp Owczych są jeszcze bardziej surowe, wręcz monochromatyczne - jakże odmienne od zielonych krajobrazów lipca i sierpnia. Przełamaniem tej monochromatyczności z pewnością jest zorza. Obserwowałem ją także ostatniego dnia pobytu w Viðareiði, gdzie z obiektywem skierowanym na północ udało się sfotografować zielono-czerwoną aurorę nad przylądkiem Enniberg.
Okienko pogodowe nad Klaksvik
Niezbędnym ekwipunkiem podczas wędrówek okazały się raczki. Znacząco ułatwiły poruszanie się w śniegu i na pokrytych lodem ścieżkach. Szlaki trekkingowe na Wyspach Owczych nie są długie, ale problem sprawia ich nachylenie - duże przewyższenia na krótkich dystansach dają w kość i wystawiają kolana na ciężką próbę. Doświadczyłem tego gdy chciałem zdobyć szczyt Klakkur górujący nad miasteczkiem Klaksvik. Z pozoru łatwy szczyt okazał się wymagającym przeciwnikiem z czyhającymi zaspami sięgającymi pasa i przenikliwym wiatrem wychładzającym w mgnieniu oka. Dzięki znajomości szlaku udało mi się uniknąć pułapek i osiągnąłem szczyt, skąd fotografowałem przepiękny zachód słońca - jedyny podczas pobytu.
Funningsfjordur
Klakkur
Saksun
Bour
Funningur
Tórshavn
Tjornuvik
Saksun
Zimowe Wyspy Owcze mnie zaskoczyły. Masa śniegu, trudności na drogach, bardzo silny wiatr - wiatru się spodziewałem, ale byłem przygotowany raczej na deszcz. Jednak niewątpliwie przytrafiła mi się niesamowita szansa wykonania zdjęć Wysp Owczych jakie w portfolio mają tylko nieliczni fotografowie. Zwieńczeniem wyjazdu była zorza nad archipelagiem co też jest tematem wyjątkowym.
Korzystając z doświadczeń i wiedzy zdobytych podczas letnich wizyt mogłem w sposób bezpieczny zobaczyć część archipelagu. Nie mogę się doczekać kwietniowej wyprawy fotograficznej i wycieczek, na których będę mógł pokazać Wam niezwykłe piękno Wysp Owczych.
Owieczka
U szczytu Klakkura
Klaksvik
Owieczki
Tórshavn
Portret
